Franse Alpen 2014

Onze fietsvakantie in de Franse Alpen kent tot nu toe de nodige ups en down. Natuurlijk gaat de weg letterlijk berg-up en down hill. Maar ook figuurlijk. De euforie als je na een dik uur zweten boven op de Alpe d’Huez staat, maar ook tegenslagen en teleurstellingen. Zo is René na een stuurfoutje in de berm geraakt en heeft z’n schouderblad gebroken. Valt het andere erg zwaar om in de zinderende hitte (>30 °C) berg op te fietsen, en is mijn linker shifter defect zodat ik straks handmatig van tandwiel voor moet wisselen.

Dit alles staat natuurlijk in het niets bij de teleurstelling en pijn die René nu voelt. Met een lamme vleugel de hele dag in een stoel hangen en onze sterke verhalen aan horen als we terug komen na een dag fietsen.

Het begon allemaal op zondag. Na zaterdags in nog geen 12 uur probleemloos naar de Franse Alpen gereden te zijn en onze Gîtte betrokken te hebben, konden we zondags echt aan de bak. De te fietsen routes waren door de heren van Goethem al uitgestippeld. Dag 1 zou de dag van de warming up worden. Geen moeilijke beklimmingen. Gewoon een rustig ritje naar la Bérarde, 80 km met zo’n 1000 hoogte metertjes. Lekker rustig aan. We ervaarden het allemaal toch iets anders. Tijdens de beklimming tikte het stijgingspercentage kilometers lang tegen de 10% aan en ging de thermometer met gemak over de 30 graden heen. Oef. Gelukkig verliepen de laatste kilometers wel iets vlakker en was er op de top een koud beekje waar we onze voeten in konden koelen.

Op de terugweg (dezelfde weg als heen maar nu naar beneden) kwamen we langs het dorpje Venosc. Volgens Kees de moeite waard om even naar toe te klimmen. Boven bleek daar geen woord van gelogen al hadden we er niet zo’n oog voor in de hitte. Snel maar weer naar beneden en onze weg vervolgen was het idee. Kees en ik waren al gedaald naar de volgende kruising waar we wachtte op de rest. Raymond en Marcel volgde snel, maar René bleek te ontbreken terwijl hij voor Marcel en Raymond vertrokken was. Met z’n vieren weer omhoog tot we zijn fiets in de berm vonden. René bleek een meter lager te liggen met zijn hoofd onder het bloed, zijn linkerarm in een vreemde hoek en een verbeten gezicht van de pijn. 112 werd gebeld en René werd door de pompiers opgehaald.

Het ziekenhuis in Grenoble constateerde een gescheurd schouderblad en wilde hem pas de volgende dag laten gaan nadat in al hun wijsheid besloten was dat deze fractuur niet operabel was.

Die maandag zijn wij maar met z’n vieren gaan fietsen in de gedachte dat René in kundige handen was. Onze route zou er 1 van zo’n 100 km worden met 2 flinke beklimmingen er in. Direct 5 km na de start uit ons huisje de Col d’Ornon op en na zo’n 40 km zou dan de Col de la Morte volgen. Die laatste was bijna echt de doodsteek voor Raymond. De Col d’Ornon kwam hij redelijk fris op maar toen naast het wegdek ook de tempratuur ging klimmen legde hij bijna het loodje. Gelukkig konden we boven bijkomen met een koel glas drinken. Nu enkel nog dalen tot de grote weg en dan 25 km vals plat tot het huisje. Wat een pokke stuk!

Maandagavond hebben we René bevrijdt uit zijn medische “gevangenis”. Hij was blij met ons mee te mogen. Enkel de snee in zijn wenkbrauw en arm was gehecht. Geen operatie dus. En met een tas vol pijnstillers mocht hij met ons mee, uit eten. Een welkome afwisseling van het ziekenhuisvoedsel.

Dinsdags zijn we met z’n vieren een kort rondje gaan rijden, met het idee niet te laat thuis te komen. Niet gezellig voor René, want die bleef thuis. En men verwachtte onweer rond 2 uur. We zouden de Alpe d’Huez beklimmen en dan via de achterzijde terug naar Bourg d’Oisans fietsen. Onderweg nog even over de Col de Sarrenne. 54 km volgens het toerboek. De werkelijkheid was iets anders. Alpe d’Huez is natuurlijk zoals beschreven. Begint heel steil en gaat dan erg steil door, 21 bochten en gemiddeld 9%.

Boven was het zoeken naar de officiële finish, en dan vooral welke route te volgen door het ski dorp tot de streep. Maar uiteindelijk kwamen we allemaal boven over de streep. Na een kopje koffie volgde de rest van de route.

Het achterland van de Alpe is zo mooi. Wat een rust. De route naar de Col de Sarrenne liep wat op en neer golvend tussen de alpenweides door tot dat er geklommen moest worden naar de top van de Col. Hierna volgde een gevaarlijke en moeilijke afdaling met slecht wegdek en een paar verraderlijke bochten was ons gewaarschuwd. Dus met kramp in de vingers van het remmen kwamen we beneden. Nu enkel een slinger weggetje over het “balkon” terug naar de route de Alpe d’Huez. Echter hier zaten nog 2 zeer zware klimmen in die niet in ons routeboek als zodanig aangemerkt stonden. Met kramp in de kuiten konden we uiteindelijk beginnen met de afdaling om net voor het los breken van het onweer ons huisje te bereiken. Er stond 76 km op de teller met 2300 hoogtemeter. Routeboekje klopt dus niet helemaal.

Woensdag is onze rustdag geworden. ’s Morgens even naar de fietsenmaker om onverrichterzaken terug te keren. Mijn linker-shifter is kapot en kan enkel door de fietsenmaker vervangen worden door een nieuwe. De garantie van Shimano dekt volgens mijn fietsenmaker in Limmen enkel de omruil. Dus hier een nieuwe kopen en laten monteren en de kosten (+ € 175,-) te verhalen op Shimano werkt volgens hem niet. Ik heb dus maar besloten om donderdag de Marmotte te fietsen terwijl ik met de hand de ketting van de voorste tandbladen wissel. Gelukkig heeft Marcel aangeboden om naast ons te blijven rijden met de auto. Dus mocht het mis gaan dan kan ik altijd nog in de auto stappen. Al ga ik daar niet van uit.

klik voor:
route zondag,
route maandag,
route dinsdag.

de foto's